Τα “κατ’ εξαίρεση” δράματά μας

Στον απόηχο των Τεμπών και των δηλώσεων του λιμενάρχη Χίου περί της (μη) ασφάλειας του λιμανιού μας, είχαμε σήμερα τις δηλώσεις του Προέδρου του Λιμενικού ταμείου, κ. Ζωάνου, που επιβεβαίωσαν ουσιαστικά ότι επικίνδυνα εύφλεκτα φορτία εκφορτώνονται κατ’ εξαίρεση στο λιμάνι, και ότι αυτή η εξαίρεση θα σταματήσει αμέσως τώρα, όποτε όλα αυτά τα επικίνδυνα φορτία θα εκφορτώνονται πλέον στα Μεστά.

Δεν θα μιλήσουμε για το ζήτημα του λιμανιού, έχουμε άλλωστε πολλές φορές εδώ και χρόνια καταθέσει την άποψη ότι το κεντρικό λιμάνι της Χίου πρέπει να είναι στα Μεστά.

Θα μιλήσουμε όμως σήμερα για αυτή την έννοια του “κατ εξαίρεση”. Μια έννοια, που έχουν επινοήσει οι πολιτικοί αυτής της χώρας, κυρίως για να μπορούν να εξυπηρετούν νομότυπα τα μικρο-και- μεγαλοσυμφεροντα των ψηφοφόρων τους, είτε αυτοί είναι ιδιώτες πολίτες είτε επιχειρηματίες, είτε ακτοπλοϊκές κλπ εταιρίες.

Πριν λίγο καιρό άλλωστε ο Πρόεδρος της ΔΕΥΑΝΧ κ. Μυριαγκός μιλώντας στο Δημοτικό Συμβούλιο και απαντώντας σε ερώτηση για ποιον λόγο υπάρχουν τόσες εκατοντάδες αρδευτικές συνδέσεις πάνω στα δίκτυα ύδρευσης ανά το νησί, προκαλώντας λειψυδρία και τεράστια προβλήματα στην υδροδότηση των οικισμών (βλ. Βολισσός), είπε ότι οι συνδέσεις αυτές είναι νομότυπες διότι ο Νόμος ορίζει ότι μπορούν να γίνονται “κατ’ εξαίρεση”.

Βεβαίως, όλα αυτά τα “κατ’ εξαίρεση” δράματά μας χρειάζονται πειστική αιτιολόγηση κατά περίπτωση αλλά φυσικά ποτέ κανείς δεν αιτιολογεί τίποτε, ούτε κανείς τα ψάχνει αν δεν συμβεί κάποια καταστροφή ή δυστύχημα, και έτσι τα “κατ’ εξαίρεση” έχουν γίνει καθεστώς εις βάρος φυσικά της ασφάλειας, της ποιότητας υπηρεσιών και της επάρκειας πόρων.

Το πρώτο λοιπόν που πρέπει να καταργηθεί με Νόμο για να γίνουμε κράτος και όχι οθωμανική Μουδηρία, όπως ακόμη είμαστε, είναι να καταργηθούν όλα τα “κατ εξαίρεση” και να ισχύουν οι Νόμοι και οι Κανονισμοί δίχως καμία εξαίρεση.