[masterslider id=”28″]
Μια πρωτοφανής απόφαση με πολλές προεκτάσεις εξέδωσε το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο Μυτιλήνης.
Κατηγορούμενος ήταν ένας Σομαλός υπήκοος ο οποίος επρόκειτο να δικαστεί για διακίνηση υπηκόων τρίτων χωρών στερουμένων το δικαίωμα εισόδου στο ελληνικό έδαφος και δη για το ότι οδηγούσε βάρκα που μετέφερε μετανάστες και στη συνέχεια προκάλεσε ναυάγιο. Τα υποτιθέμενα γεγονότα που στοιχειοθετούσαν το κατηγορητήριο έλαβαν χώρα στη Χίο την περίοδο των μεγάλων μεταναστευτικών ροών τον Μαρτίου του 2020.
Μοναδικός μάρτυρας ήταν ένας άντρας του λιμενικού. Μόνη η μαρτυρία του είχε οδηγήσει το Σομαλό υπήκοο, που ταξίδευε με τη σύζυγο του, στη φυλακή για διάστημα μεγαλύτερο του ενός έτους. Τελικά το δικαστήριο αθώωσε τον κατηγορούμενο λόγω αμφιβολιών γιατί δεν υπήρχαν επαρκή αποδεικτικά στοιχεία για την κατηγορία.
Η απόφαση αυτή έρχεται να επιβεβαιώσει καταγγελίες διεθνών οργανισμών για ποινικοποίηση των αιτούντων άσυλο και άκριτη απόδοση κατηγοριών καθώς αποδείχτηκε από τη διαδικασία ότι ο λιμενικός μάρτυρας ουδέποτε είχε δει τον κατηγορούμενο να διαπράττει όσα του αποδίδονταν. Επομένως γεννάται το ερώτημα: με ποιο κριτήριο και ποιες αποδείξεις οδηγείται κάποιος άνθρωπος στο πλαίσιο προσωρινής κράτησης στη φυλακή;; Και ποσό συχνά αποδίδονται κατηγορίες σε ανθρώπους που ταξιδεύουν με τις οικογένειες τους και μετατρέπονται εν μια νυκτί σε «διακινητές»; Η απόφαση-σταθμός σύμφωνα με τους συνηγόρους του, Αλέξανδρο Γεωργούλη και Δημήτρη Χούλη, από ένα δικαστήριο μάλιστα που είχε και 4 ενόρκους κατοίκους του νησιού της Μυτιλήνης, ενός τόπου που τόσο έχει ταλαιπωρηθεί από το μεταναστευτικό, δείχνει ότι πολλές φορές η προσωρινή κράτηση επιβάλλεται χωρίς τα απαιτούμενα κριτήρια, χωρίς αποχρώσες ενδείξεις και επίσης ότι οι κατηγορίες πρέπει να αποδεικνύονται με συγκεκριμένα στοιχεία και όχι απλώς από μια μαρτυρική κατάθεση ενός άνδρα του λιμενικού όπως συμβαίνει συνήθως. Στην εποχή που υπάρχουν κάμερες παντού, στοιχεία dna και τόσες άλλες μέθοδοι που μπορούν να αποδείξουν μια κατηγορία, να στήνονται δικογραφίες στο πόδι εναντίον τυχαίων ανθρώπων είναι επικίνδυνο διττά: αφενός μεν διότι οδηγεί ανθρώπους στη φυλακή αλόγιστα και αφετέρου δε αφήνει τους πραγματικά υπαίτιους εκτός αυτής. Είναι μια τακτική επικίνδυνη για την ίδια τη δημοκρατία και για το λόγο αυτό τα όργανα του κράτους επιβάλλεται να ενεργούν με υπευθυνότητα πριν αποδώσουν τόσο βαριές κατηγορίες.
Τώρα ο Σομαλός αθωωθείς κατηγορούμενος θα διεκδικήσει αποζημίωση όπως δικαιούται από το ελληνικό κράτος. Και φυσικά το ρητορικό ερώτημα είναι αν θα τον αποζημιώσουν όσοι τον οδήγησαν στη φυλακή χωρίς αποδείξεις ή ο Έλληνας φορολογούμενος που πρέπει να αντιδράει κάθε φορά που τα δικαιώματα και κυρίως το τεκμήριο της αθωότητας καταπατώνται είτε εις βάρος Ελλήνων είτε εις βάρος αλλοδαπών.
[masterslider id=”12″]
[DISPLAY_ULTIMATE_SOCIAL_ICONS]