Απεβίωσε η δασκάλα που δίδαξε την γαλλική γλώσσα στα παιδιά της Χίου

Συγχωρείστε με που παρά το γιορτινό κλίμα αυτών των ημερών, θα μιλήσω για τον οριστικό αποχαιρετισμό, αλλά λόγω των συνθηκών, φεύγουν άνθρωποι γύρω μας, που ακόμα και εμείς που ζούμε σε μια επαρχιακή, νησιωτική κοινωνία, δεν το παίρνουμε είδηση, ακόμα κι αν μένουν δυο πόρτες πιο δίπλα… Έτσι λοιπόν έμαθα σήμερα, ότι ξημερώματα της παραμονής των Χριστουγέννων, έφυγε από κοντά μας, πλήρης ημερών, η αγαπημένη Στάσα Τσαρδάκα – Κιουράνη, η δασκάλα που δίδαξε την γαλλική γλώσσα στα παιδιά της Χίου για πολλές δεκαετίες. Τί να γράψεις και τί να πεις για τη Στάσα μας, τη γυναίκα που δεν είχε δικά της παιδιά, αλλά αγάπησε όλους εμάς σαν παιδιά της, τη γυναίκα που ενώ μεγάλωνε καθώς τα χρόνια περνούσαν, η ίδια παρέμεινε μέχρι τέλος ένα παιδί, πάντα ζωντανή, πάντα γεμάτη όρεξη για παιχνίδι. Θυμάμαι τα πάρτι που μας οργάνωνε, θυμάμαι τις γιορτές που κάναμε κάθε φορά που τελειώναμε ένα βιβλίο του Becos, ή της Carazissi! Και δως του ο κ. Νίκος να ετοιμάζει λουκουμάδες από πάνω για να μας γλυκάνει και να μας υποκινήσει!!!! Μάθαμε πάρα πολλά πράγματα σε αυτό το ζεστό και φιλόξενο χώρο, μα πάνω απ’όλα μάθαμε την καλοσύνη και την αγάπη. Ποτέ δε μας μάλλωσε ουσιαστικά, ποτέ δε μας έκρινε, αλλά πάντα μας συμβούλευε. Και πάντα χαιρόταν όταν μας έβλεπε, πάντα ήθελε να μαθαίνει τί κάνουμε πώς τα πάμε, το ενδιαφέρον της για εμάς δεν σταμάτησε ποτέ. Το Γαλλικό Κράτος την τίμησε για τη συνολική της προσφορά. Εμείς θα συνεχίσουμε να την τιμάμε και να την αγαπάμε. Δεν μπορώ να κλείσω χωρίς να αναφέρω αυτό που ζητούσε κάθε φορά να της πω…. κι ας είναι αυτή η τελευταία φορά, τους στίχους του Οδυσσέα Ελύτη, που τόσο περίτεχνα είχε γράψει ο καλλιτέχνης σύζυγός της Νίκος Κιουράνης, στις νεροκολοκύθες που διακοσμούσαν το δωμάτιο… Ψωμί, καημός, αγάπη….μια φορά στα χίλια χρόνια γίνεται η αγάπη αιώνια….. Ο Θεός να την αναπαύσει…..

Αντίο κ. Στάσα, κάθε φορά που σ’ έβλεπα ξαναγινόμουν παιδί…..